وضعیت توان خودمراقبتی در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید

چکیده مقدمه: امروزه جهان پزشکی با رشد ابتلا به بیماری های مزمن مواجه است. آرتریت روماتوئید  به عنوان یک بیماری مزمن باعث درد، خستگی، محدودیت حرکت و فعالیت روزانه، اختلال در عملکرد جسمانی و ناتوانی می شود. یکی از بخش های مهم  برنامه های کنترل بیماری های مزمن مانند آرتریت روماتوئید توجه به توانمندی بیمار جهت اجرای رفتارهای مناسب خودمراقبتی وکمک به بیماران برای سازگاری با شرایط مزمن بیماری می باشد. هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین توان خودمراقبتی در افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید صورت گرفت.. روش کار: این پژوهش مطالعه ای مقطعی از نوع توصیفی- تحلیلی است که در آن میزان توان خودمراقبتی در 326 بیمار مبتلا به آرتریت روماتوئید مراجعه کننده به درمانگاه روماتولوژی مرکز آموزشی درمانی رازی رشت مورد بررسی قرار گرفت. گردآوری داده ها از طریق پرسش نامه اطلاعات دموگرافیک و پرسش نامه توان خودمراقبتی بدست آمده است. اطلاعات بدست آمده با استفاده از آزمون های آماری توصیفی و تحلیلی(کروسکال والیس و من ویتنی رگرسیون خطی چندگانه مورد تجزیه و تحلیل آماری  قرار گرفت. نتایج: میانگین نمره توان خودمراقبتی بیماران32/2  ±65/57 بوده که در سطح خوب بود. جنس (016/0p<)، سن (001/0p<)، وضعیت تاهل (001/0p<)، سطح تحصیلات (001/0p<)، شغل (001/0p<) ، درآمد (004/0p<) ، طول مدت ابتلا به بیماری (000/0p<) و بیماری های همراه (001/0p<) با توان خودمراقبتی ارتباط آماری معنی داری داشت. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاکی از آن است که عوامل وضعیتی پایه در کنترل بیماری آرتریت روماتوئید مؤثر می باشد، بنابراین لازم است پرستاران با تعیین نیازهای خودمراقبتی و با در نظر گرفتن عوامل مرتبط تاثیر گذار بر آن، برنامه ریزی های آموزشی لازم را در جهت ارتقای توانمند سازی بیماران تدوین و اجرا نمایند.